Dag 13 Zhanjiang, terug naar het kindertehuis.

Vandaag is het Chen's dag!
We hadden een vroeg ontbijt want we gingen vandaag naar het kindertehuis van Chen.We zagen dat Chen het best spannend vond om te zien waar ze de eerste bijna 4 jaar van haar leven heeft gewoond. Ze ging gisteravond vroeg slapen om vandaag fit te zijn. Om 9 uur stonden we klaar. Het was heel warm. Chen in haar zwarte zomerjurkje. Ze zag er mooi uit; onze Zhanjiang girl. Het was ongeveer 20 minuten rijden naar het kindertehuis. Sommige straten herkenden we nog van 13 jaar geleden. Opeens stonden we voor de poort van het kindertehuis. We gingen met de lift naar boven en daar stond de directeur en zijn assistente om ons te verwelkomen. We mochten mee naar een ontvangst ruimte en kregen gelegenheid om vragen te stellen. Het was gemoedelijk. De assistente sprak goed engels. Chen mocht een kort verhaaltje achter laten in een speciaal boek met een handafdruk in rode inkt. Chen had een fotoboek gemaakt met foto's vanaf de adoptie tot nu. Toen ze een foto aan wees met een verzorgster erop, vertelde de assistente dat ze een uur geleden de poort was uit gelopen. Jammer! We mochten hierna naar een groepje kinderen. Toen we in de deuropening stonden onstond er meteen onrust in het groepje. We hadden ballonnen meegenomen en die doen altijd wonderen. Chen en Lin zaten op de grond tussen de kleintjes. Ze waren tussen de 1 en 2 jaar. Schatjes! We hopen dat deze kinderen snel een thuis zullen krijgen. Hierna mochten we kijken bij de baby's. Met een raar gevoel in de buik lopen we hier rond. Sommige baby's waren net in het tehuis binnengebracht.....We kregen een lunch aangeboden. Buiten stonden tafels klaar waar we konden eten. Opeens werd er heel druk gepraat en geroepen. De verzorgsters waar Chen om gevraagd had was terug en stond voor haar neus. Met haar stond ze 13 jaar geleden op de foto. Deze verzorgster is zelf opgegroeid in dit kindertehuis en werkt en woont er nu nog steeds. Toen we met de assistente naar een winkel wilden gaan om iets te kopen voor het tehuis ging ze mee. Ze zat bij Chen op de stoel, in de auto en hield haar knie vast. We bedachten om ook haar iets te geven. Dat werd een fiets. Toen ze dit hoorde sprong ze wel een halve meter in de lucht. Dit was een hele grote wens van haar. De fiets kon niet mee in de auto maar dat was geen probleem. Met plastic en kaartjes eraan wilde ze perse fietsend terug. Op het moment dat de poort van het kindertehuis weer open ging stond zij met de fiets aan de hand al op ons te wachten. Het zweet liep van haar gezicht maar wat was ze blij.
Chen heeft email adressen uitgewisseld en we hebben afscheid genomen.
Wat was het een prachtige ontmoeting! Chen's dag kan niet meer stuk. Wat is ze blij. Om de hoek van het kindertehuis ligt een prachtig park. Na alle indrukken hebben we hier een eind gewandeld. Voor vanavond wist onze gids een leuk restaurant en reden we op de terug weg langs de zee. Het is hier gezellig druk. Hierna zijn Eddy en Chen naar het zwembad en de hot springs gegaan. Even chillen.....